W XIV sezonie ACLeague, Grand Theft Endurance by Motorsport Capsule, ścigamy się samochodami klasy GT Endurance, która w okolicach sezonu 2011 wyparła z torów grupę GT2 (obie bazują na samochodach produkowanych seryjnie). Kierowcy mają do wyboru jeden z czterech samochodów produkcji niemieckiej, włoskiej lub amerykańskiej. Pierwszy z nich to BMW M6 GTE z umieszczonym z przodu, podwójnie turbodoładowanym V8 o pojemności 4,4 litra, potomek maszyny startującej w północnoamerykańskim pucharze SportsCar Championship oraz stojącego szczebel niżej M6 GT3. Drugi to Chevrolet Corvette C7.5 z bulgocącym, wolnossącym V8 o pojemności 5,5 litra pod przednią maską, który wygrywał m.in. w swojej klasie w 24-godzinnym Le Mans. Trzecia opcja to Ferrari 458 Italia GT2 z umieszczonym centralnie, wolnossącym V8 o pojemności 4,5 litra, które również wygrywało w swojej klasie w Le Mans. Czwarta i ostatnia opcja to maszyna aktualnych mistrzów świata World Endurance Championship w klasie GT: Porsche 911 RSR, w którym zmiana aranżacji układu napędowego sprawiła, że 6-cylindrowy boxer o pojemności czterech litrów pracuje z pozycji centralnej, a nie z tyłu, jak w drogowych 911. Maszyny w tej grupie polegają silnie na docisku aerodynamicznym, nie korzystają z układu ABS, muszą ważyć co najmniej 1245 kilogramów i stosować się do wytycznych Balance Of Performance (dołożenie balastu i zwężki w układzie dolotowym w celu wyrównania osiągów). Ich moc przekracza 500 koni mechanicznych.
W XIV sezonie ACLeague, Grand Theft Endurance by Motorsport Capsule, kierowcy staną do walki na sześciu różnych torach, rozsianych po całym świecie. Tradycyjnie przed właściwym startem sezonu odbędzie się wyścig zerowy, który nie będzie zaliczany do klasyfikacji generalnej.
Nürburgring. Nordschleife. Zielone piekło. Wyrocznia motosportu, na którą każdego roku ze swoimi najnowszymi maszynami przybywają producenci sportowych aut z całego świata, a ci najwięksi mają w pobliżu toru swoje stałe placówki. Rekord okrążenia Nordschleife podnosi prestiż każdego nowego samochodu, a na niezwykłym, prawie 21-kilometrowym torze każdego roku rozgrywane są mistrzostwa VLN, 24-godzinny wyścig dla wszelkiego typu samochodów GT oraz szereg innych imprez. Historia obiektu położonego w okolicach miejscowości i zamku Nürburg w pasmie górskim Eifel w Niemczech sięga roku 1927. Właśnie wtedy otworzono tor, na który przeniesiono wyścig Eifelrennen, rozgrywany wcześniej na drogach publicznych ciągnących się między lasami i wzgórzami. Już przed wojną organizowano tu wyścigi klasy Grand Prix, a aż do roku 1976, z przerwami, na morderczym Nordschleife rozgrywano Grand Prix Niemiec w Formule 1. Cała trasa, nowoczesna nitka Grand Prix oraz północna pętla, mierzy prawie 26 kilometrów długości.
Bahrain International Circuit to obiekt otworzony w 2004 roku w liczącym tylko kilkaset kilometrów kwadratowych powierzchni Królestwie Bahrajnu. W tym samym roku otoczona pustynią Sakhir pętla, mierząca około 5,4 kilometra długości, gościła pierwszy wyścig Formuły 1 na Bliskim Wschodzie, a w 2012 roku stała się częścią długodystansowych mistrzostw świata (World Endurance Championship). W roku 2014 odbyło się tutaj pierwsze grand prix Formuły 1 pod osłoną nocy, przy sztucznym świetle. Tor wyścigowy pozwala na organizowanie wyścigów w pięciu różnych konfiguracjach, z których najdłuższa ma prawie 6,3 kilometra długości (Formuła 1 skorzystała z tej konfiguracji w 2010 roku z okazji swojego 60-lecia), a oprócz F1 i WEC gości regularnie lub z przerwami Formułę 2, GP2 Series, V8 Supercars oraz wiele pucharów lokalnych i gwarantuje różnego rodzaju rozrywki, jak przejażdżki w ekstremalnych modelach Radicala i ujarzmianie dragstera. ACLeague w ramach Grand Theft Endurance zmierzy się z Bahrajnem w nocy!
Circuit de Spa-Francorchamps to jeden z najważniejszych torów wyścigowych w Europie i na świecie. Belgijski obiekt funkcjonuje od 1921 roku, w którym tor ciągnął się przez okoliczne wioski i drogi i mierzył prawie 15 kilometrów długości. Od 1924 roku rozgrywany jest tu 24-godzinny wyścig, aktualnie zarezerwowany dla samochodów GT, a od 1925 roku z przerwami odbywa się tu Grand Prix Belgii, zaliczane obecnie do mistrzostw świata Formuły 1. Od 1953 roku organizowany jest tu wyścig na dystansie 1000 kilometrów lub 6 godzin w ramach mistrzostw świata dla samochodów sportowych i prototypów, obecnie World Endurance Championship. W aktualnym formacie Spa-Francorchamps mierzy siedem kilometrów długości, na których znajdziemy tak znane zakręty, jak Blanchimont, La Source, Les Combes czy sekcję Eau Rouge - Raidillon, na której różnica poziomów sięga 22 metrów. Martin Brundle: "To jeden z moich ulubionych torów, z szybkimi zakrętami, które po prostu zapierają dech w piersiach, metaforycznie i fizycznie". Na Spa-Francorchamps swoje życie stracili między innymi Richard Seaman, Archie Scott Brown i Stefan Bellof.
Pętla Chang International Circuit, znana z racji położenia również jako Buriram International Circuit, to bardzo młoda miejscówka, otworzona w 2013 roku dla motocykli, samochodów turystycznych oraz samochodów klasy GT, spełniająca najwyższe standardy FIA (Grade 1, tylko na tego typu torach może startować Formuła 1). Jej nazwa wzięła się od głównego sponsora, tajskiego browaru ThaiBev, w którego repertuarze znajduje się między innymi złocisty trunek sprzedawany pod marką Chang (samo słowo oznacza "słoń"). Nitkę o długości ponad 4,55 kilometra odwiedzają między innymi japońska seria Super GT, mistrzostwa świata TCR International Series i ich pochodne oraz lokalne puchary Porsche, Le Mans Series, Blancpain GT Series czy jednośladowe mistrzostwa MotoGP. Cała pętla liczy dwanaście zakrętów, a najszybsze maszyny przekraczają na niej prędkość 330 kilometrów na godzinę.
Autodromo Nazionale Monza, włoska świątynia prędkości, funkcjonuje nieprzerwanie do 1922 roku i jest jednym z najstarszych na świecie torów wyścigowych, będącym w ciągłym użytku. To tutaj w tym samym roku odbyło się drugie w historii Grand Prix Włoch, a od 1950 roku Monza tylko raz nie znalazła się w kalendarzu mistrzostw świata Formuły 1 (w roku 1980 z powodu przebudowy). Tor w obecnie używanym formacie mierzy prawie 5,8 kilometra długości, a pełna pętla z historycznym owalem z nawrotami pochyłymi po kątem około 30° mierzy blisko 10 kilometrów. To najszybszy tor w historii Formuły 1: Kimi Raikkonen w drodze po pole position w GP Włoch w sezonie 2018 uzyskał w bolidzie Ferrari średnią prędkość okrążenia 263,6 km/h! Jeden z najsłynniejszych zakrętów Monzy to Curva Grande, którą Alain Prost, 4-krotny mistrz świata Formuły 1, wskazuje jako jeden z najbardziej satysfakcjonujących w swojej karierze... o ile uda się go pokonać idealnie. Monza to również jeden z najbardziej niebezpiecznych torów. Swoje życie w wyniku wypadków w tym miejscu stracili między innymi Louis Zborowski, Giuseppe Campari, Alberto Ascari, Wolfgang von Trips (oraz 14 kibiców), Jochen Rindt i Ronnie Peterson.
Tor wyścigowy Okayama, znany wcześniej jako TI Circuit Aida, narodził się z początkiem roku 2005, ale jego korzenie sięgają kilkunastu lat wstecz. Tor powstał oryginalnie w 1990 roku jako plac zabaw zamożnych Japończyków i przybyszów z całego świata, którym marzyło się ściganie. Już kilka lat później pętlą zainteresowali się profesjonali kierowcy i serie wyścigowe. W sezonach 1994 i 1995 odbyło się tu Grand Prix Pacyfiku w ramach mistrzostw świata Formuły 1 (w tych samych sezonach GP Japonii gościło na Suzuce). W obu przypadkach zwyciężył Michael Schumacher. Dziś pętla Okayama International Circuit mierzy 3,7 kilometra długości, na których w ostatnich latach gościły takie serie, jak World Touring Car Championship oraz Formula Renault V6. Większość z jej trzynastu zakrętów zawdzięcza swoje nazwy brytyjskim mistrzom kierownicy (Stirling Moss, Richard Attwood, David Piper, Brian Redman, David Hobbs, Mike Knight i Jonathan Williams).
Circuit Paul Ricard to nowoczesny obiekt położony w Le Castellet na południu Francji w odległości około pięćdziesięciu kilometrów od Marsylii. Główny tor został otworzony wiosną 1970 roku, a jego budowę zawdzięczamy Paulowi Ricardowi, francuskiemu przemysłowcowi, na cześć którego nazwano cały obiekt. Pętla w latach 1971-1990 gościła czternaście wyścigów Formuły 1 o Grand Prix Francji, które przeniosło się później na Magny-Cours. W ostatnich latach tor wykorzystywany był przede wszystkim do testów wyścigowych maszyn od pojazdów GT po prototypy LMP1 oraz do rozgrywania wyścigów w ramach pucharów Le Mans Series, Formula Renault, Formuła 2, Blancpain GT Series, World Endurance Championship czy World Touring Car Championship. W sezonie 2018 tor wrócił do Formuły 1 na kolejne GP Francji. Jedyna w swoim rodzaju pętla z charakterystycznymi, pomalowanymi w czerwone i błękitne pasy poboczami i strefami ucieczki o różnym stopniu przyczepności i apetytu na opony, przygotowana jest na kilka podstawowych konfiguracji o długości do 5,8 kilometra, a w jej sąsiedztwie znajduje się również klika mniejszych torów do testów i treningów. Razem do dyspozycji mamy 247 różnych nitek asfaltu (słownie: dwieście czterdzieści siedem), w tym 64 z możliwością nawodnienia!
Autodromo Internacional do Algarve w Portimao to bardzo młody, otworzony w 2008 roku tor wyścigowy w Portugalii. Pętla jest częścią większego, pachnącego benzyną parku rozrywki, goszczącego takie serie wyścigowe, jak Le Mans Series, GP2 Series, A1 Grand Prix, GT3 European Championship oraz World Touring Car Championship i zapewniającego odwiedzającym wiele innych atrakcji (m.in. tor dla gokartów, tory dla samochodów terenowych oraz brak jakichkolwiek limitów jeśli chodzi o poziom głośności przez całą dobę). Pętla stała się powszechnie znana pod koniec 2016 roku, w którym odwiedził ją program "The Grand Tour" byłych prowadzących słynne "Top Gear". W jego pierwszym odcinku właśnie na Algarve starła się wielka trójka najszybszych i najbardziej zaawansowanych, hybrydowych super samochodów tamtych czasów: LaFerrari, McLaren P1 oraz Porsche 918 Spyder. AIA pozwala na rozgrywanie zawodów w jednej z 32 konfiguracji toru o długości od 3,47 do 4,68 kilometra z maksymalnie 16 zakrętami, spadkami poziomów dochodzącymi do 12% i wzniesieniami przekraczającymi 6%. Najszybsze samochody przekraczają tu prędkość 350 kilometrów na godzinę.