A110 GT4 to wyścigowa wersja pierwszego seryjnie produkowanego samochodu sportowego marki Alpine od czasu zawieszenia jej działalności w 1995 roku. Samochód opracowany wspólnie z zakładem Signatech stanowi bezpośrednią konkurencję dla ponadczasowego i szybkiego Porsche Caymana GT4 Clubman. Przygotowany według specyfikacji GT4 ma jeszcze więcej mocy niż najmocniejsza wersja drogowa ?Cup? oraz posiada specjalnie zaprojektowany pakiet karoserii w celu wytworzenia większego docisku aerodynamicznego. Ponadto A110 Cup przekazuje napęd na tylne koła za pośrednictwem sześciobiegowej sekwencyjnej skrzyni biegów, opracowanej specjalnie do tego zastosowania przez Signatech i francuską firmę inżynieryjną 3MO. Samochód jest wyposażony w łopatki zmiany biegów zamontowane za kierownicą, a także regulowane elementy sterujące mapowaniem silnika, kontrolą trakcji i ABS. Alpine A110 GT4 startuje w serii GT4 od 2018 roku i już teraz może poszczycić się sporymi sukcesami.
Aston Martin Vantage AMR GT4 to wyścigowa wersja cywilnego Vantage stworzona do rywalizacji w mistrzostwach GT4. Pojazd zadebiutował w czerwcu 2018 roku, a następnie pojawił się w wyścigach GT4 European Series w 2019 roku. W porównaniu do wersji drogowej, samochód otrzymał duży przedni oraz tylny spoiler. Usprawniona została także linia boczna pojazdu, uwzględniająca szersze nadkola. Z tyłu cechą wyróżniającą jest duży dyfuzor. Aston Martin Vantage AMR GT4 jest zbudowany z lekkiego, aluminiowego nadwozia, posiada stalową klatkę bezpieczeństwa, sześciostopniową skrzynię Xtrac, sprzęgło wielopłytkowe Alcon z napędem elektrycznym, amortyzatory czterokierunkowe Öhlins i hamulce Alcon oraz Bosch Motorsport ABS.
Audi Sport zaprezentowało model R8 LMS GT4 w 2017 roku, podczas kwietniowego salonu samochodowego w Nowym Jorku. Od tej pory pojazd ten zdominował wyścigi GT4 European Series, wielokrotnie stając na podium. Napędzana na tylną oś bestia dysponuje wolnossącym silnikiem V10 o pojemności 5,2-litra. Moc maksymalna sięga tutaj 495 KM, a maksymalny moment obrotowy to 550 Nm. Według danych producenta, przyspieszenie od 0 do 100 km/h zajmuje mniej niż cztery sekundy, a maksymalna prędkość to 250 km/h. Oczywiście wszystko zależy od ustawień aerodynamiki czy samego silnika. Mimo swoich rozmiarów i potężnego silnika, za to bez choćby napędu quattro, auto "na sucho" waży 1460 kilogramów. Do tej pory Audi R8 LMS GT4 okazało się bezkonkurencyjne w wielu imprezach, m.in. w 24- godzinnego wyścigu na torze Nürburgring, czy w Mistrzostwach Długodystansowych serii VLN. Specjalnie dla samochodu otworzona nawet osobną serię wyścigową Audi R8 LMS Cup. Obecnie aktywna jest jej podseria Audi Sport Asia Trophy.
Inżynierowie BMW M Motorsport przez długi czas i z wielką pasją opracowywali nową wersję samochodu wyścigowego, przystosowanego do serii GT4. Podczas tworzenia samochodu zwracali uwagę przede wszystkim na maksymalny przebieg, wytrzymałość, łatwe możliwości serwisowania i oczywiście ponadprzeciętne osiągi. Wynikiem ich pracy jest BMW M4 GT4, które już w roku swojego debiutu otrzymało nagrodę ?Samochodu wyścigowego roku?. Pojazd wykorzystuje odpowiednio zaadoptowany silnik znany z drogowej wersji M4 Coupe. Podobnie jak w przypadku cywilnego modelu, wersja wyścigowa została wyposażona w turbodoładowaną jednostkę z technologią M TwinPower Turbo o pojemności prawie trzech litrów i mocy 430 koni mechanicznych. Nowością są "wtyczki mocy" typu Plug-and-Play - pamięci z odpowiednim oprogramowaniem pozwalające przełączyć niemal jednym ruchem silnik w tryb pracy zależny od danej serii wyścigowej, konkretnej eliminacji czy wyników BoP. Od czasu swojego pierwszego sezonu, BMW M4 GT4 odniosło sukcesy w m.in. seriach ADAC GT4 Germany czy GT4 European Series.
General Motors włączył się do wyścigów GT4 w 2018 roku. Chevrolet zaprezentował Camaro GT4.R - samochód na bazie Camaro ZL1, zbudowany przez Pratt & Miller Engineering. Do napędu pojazdu służy 6,2-litrowy silnik LT1 V8, przygotowany przez Chevrolet Racing. Sześciostopniowa, sekwencyjna skrzynia biegów Xtrac jest sterowana łopatkami przy kierownicy. W zawieszeniu wykorzystano amortyzatory Öhlins. Układ hamulcowy oparto na wyrobach Brembo. Pierwszymi nabywcami samochodu bęyli Blackdog Racing i Stevenson Motorsports. Camaro GT4.R zadebiutował w otwarciu Pirelli World Challenge w St Petersburgu 10-12 marca 2018 roku. Ponieważ Camaro jest zbudowany zgodnie ze specyfikacjami GT4, może również konkurować na arenie międzynarodowej, gdzie zaczęło odnosić sukcesy już w 2019 roku na torze włoskim Misano zajmując 3 stopień podium.
Ginetta G55 GT4, która uzyskała homologację na arenie międzynarodowej, kwalifikuje się do rywalizacji w ramach Michelin Ginetta GT4 SuperCup, brytyjskiej GT4 oraz różnych brytyjskich i europejskich serii wyścigów wytrzymałościowych i sprinterskich. Wyczynowy pojazd dysponuje jednostką V6 o pojemności 3,7-litra i specjalnie przygotowaną skrzynią biegów ?AsiX? wykorzystującą pneumatyczny system łopatek. Umożliwia to zmianę biegów za pomocą sekwencyjnej przekładni zamocowanej przy kierownicy. Nowa wersja pojazdu zyskała m.in. modyfikacje wprowadzone z myślą o konkurencjach w gorącym klimacie, co ma zwiększa jej niezawodność w trudnych warunkach. Obecnie Ginetta G55 GT4 ściga się w wielu seriach na terenie całego świata. Pojazdy brytyjskiego producenta są m.in. wielokrotnymi zwycięzcami wyścigu 24 Hour Endurance w Dubaju.
W 2015 roku, austriacka firma KTM przedstawiła swoją wersję sportowego samochodu, przystosowanego do serii wyścigów GT4. Model X-Bow z zamkniętym kokpitem został zbudowany we współpracy z Reiter Engineering, jednym z najważniejszych niemieckich zespołów wyścigowych. W 2018 roku KTM zmodyfikował swój pojazd pod kątem nadchodącego sezonu wyścigowego. Choć z zewnątrz wygląd pozostał niemalże niezmieniony, przypominający bolid samochód otrzymał m.in. nową skrzynie biegów, utwardzone elementy zawieszenia czy przeprojektowane podwozie. Dzięki temu firmie udało się stworzyć samochód wyścigowy, charakteryzujący się jednym z najlepszych stosunków jakości do ceny. Uważany za pionierski pojazd w kategorii GT4, X-Bow GT4 odniósł do tej pory liczne zwycięstwa w GT4 European Series, Pirelli World Challenge, VLN, China GT, Thailand Superseries i Australian GT.
Jedna z najstarszych konstrukcji startująca w wyścigach z serii GT4. Samochód włoskiego producenta miał zostać oficjalnie wycofany już w 2015 roku, jednak w 2016 powrócił na tor, trafiając w ręce prywatnego zespołu. W roku 2019 Maseratti Gran Turismo oficjalnie pożegnało się z klasą GT4 za sprawą polskiej drużyny eSky WP Racing Team, która reprezentowała markę w jej ostatnim sezonie. Pojazd charakteryzuje się silnikiem o pojemności 4700 cm3 z elektrycznie sterowaną skrzynią biegów. Moc samochodu zmniejszono do 430 KM, a także na nowo zaprojektowano tylny spojler i zmodyfikowano dyfuzor dostosowując osiągi MC GT4 do innych samochodów startujących w serii. Choć Maserati MC GT4 jest jednym z szybszych samochodów w stawce, jego prowadzenie wymaga sporych umiejętności. Auto jako jedyne nie posiada bowiem systemów wspomagających takich jak kontrola trakcji (TC) czy ABS, które było pozostałością po starszej homologacji klasy GT4 z 2009 roku.
Zaprezentowany w 2016 roku McLaren 570S GT4 został specjalnie przygotowany przez wyścigowy oddział McLaren GT we współpracy ze specjalistami w dziedzinie wyczynowych modeli - CRS GT Limited. Niedługo później model trafił do całorocznego programu rozwoju w trakcie brytyjskich mistrzostw GT. Zbudowany na karbonowym kadłubie Monocell II, McLaren 570S GT4 jest jednym z najnowocześniejszych modeli w swojej klasie. Pojazd dysponuje potężną, podwójnie doładowaną jednostką V8 M838TE o pojemności 3,8 litra. Co ciekawe ? silnik jest dokładnie taki sam jak w wersji drogowej, choć w przypadku wyścigów GT4 musiał zostać delikatnie ograniczony. W delikatnie przeprojektowanym nadwoziu, brytyjscy konstruktorzy zastosowali aluminium oraz włókno węglowe. Poszerzono także nadkola, mogące teraz pomieścić koła z felgami ze stopu magnezu. Zarówno z przodu jak i z tyłu pojazdu zamontowano także nowe amortyzatory sportowe ze sprężynami śrubowymi. Do tej pory McLaren 570S GT4 startował w międzynarodowych wyścigach pucharu British GT oraz GT4 European Series.
Mercedes zaprezentował swój najnowszy samochód wyścigowy podczas 24-godzinnego wyścigu na torze Spa-Francorchamps w 2017 roku. Już rok później samochody te wzięły udział w 363 wyścigach, 137 razy były na podium, 151 razy wygrały w swojej klasie, a 53 cały wyścig. Mercedes-AMG GT4 bazuje na modelu Mercedes-AMG GT R i został wykonany tak, aby spełniał wymogi międzynarodowych wyścigów serii GT4. Jego koncepcja oparta na produkcji łączy technologię wyścigową z najwyższym poziomem bezpieczeństwa i wydajności. W tym roku pojazd przeszedł pierwsze modyfikacje, które objęły m.in. nowe reflektory czy poprawiony system chłodzenia hamulców. Pod samą maską nadal znajdziemy 4-litrowy, podwójnie doładowany silnik V8 o mocy 476 KM i generujący 630 Nm. Sprawowany jest on z 6-stopniową, sekwencyjną skrzynią biegów. Przyspieszenie do 100 km/h trwa poniżej 4 s, a prędkość maksymalna to ponad 250 km/h. Obecnie Mercedes-AMG GT4 odnosi wiele sukcesów na arenie międzynarodowej w europejskiej i azjatyckiej serii.
Trzy lata po premierze pierwszego Porsche Cayman GT4 Clubsport, słynny producent sportowych samochodów ze Stuttgartu pokazał jego następcę. Zaprezentowany w 2019 roku odświeżony model 718 Cayman GT4 Clubsport stał się bezkonkurencyjnym ?zawodnikiem? motorsportowym, goszczącym na wielu torach całego świata. Bezkompromisowa konstrukcja łączy w sobie elementy wykonane z kompozytowego materiału z udziałem naturalnych włókien. Pod względem masy i sztywności ich właściwości są zbliżone do włókien węglowych. Do napędzania 718 Cayman GT4 Clubsport służy 6-cylindrowy silnik typu bokser o pojemności 3,8 litra, generujący moc 425 KM czyli o 40 KM wyższą niż jednostka poprzednika. Siła napędowa trafia na tylne koła za pośrednictwem 6-stopniowej przekładni dwusprzęgłowej i tylnego dyferencjału z mechaniczną blokadą. Lekkie, oparte na kolumnach resorujących przednie zawieszenie pochodzi z większego brata 911 GT3 Cup. Samochód został od podstaw zaprojektowany z myślą o udziale w krajowych i międzynarodowych zawodach motorsportowych w których daje dowód swoich ponadprzeciętnych możliwości i kunsztu niemieckich inżynierów.
Circuit de Spa-Francorchamps to jeden z najważniejszych torów wyścigowych w Europie i na świecie. Belgijski obiekt funkcjonuje od 1921 roku, w którym tor ciągnął się przez drogi okolicznych miejscowości, w tym Spa i Francorchamps, i mierzył prawie 15 kilometrów długości. Od 1924 roku rozgrywany jest tu 24-godzinny wyścig, aktualnie zarezerwowany dla samochodów GT, a od 1925 roku z przerwami odbywa się tu Grand Prix Belgii, zaliczane obecnie do mistrzostw świata Formuły 1. Od 1953 roku organizowany jest tu również wyścig na dystansie 1000 kilometrów lub 6 godzin w ramach mistrzostw świata dla samochodów sportowych i prototypów, obecnie World Endurance Championship. W aktualnym formacie Spa-Francorchamps mierzy siedem kilometrów długości, na których znajdziemy tak znane zakręty, jak Blanchimont, La Source, Les Combes czy sekcję Eau Rouge - Raidillon, na której różnica poziomów sięga 22 metrów. Martin Brundle: "To jeden z moich ulubionych torów, z szybkimi zakrętami, które po prostu zapierają dech w piersiach, metaforycznie i fizycznie". Na Spa-Francorchamps swoje życie stracili między innymi Richard Seaman, Archie Scott Brown i Stefan Bellof. Najwięcej razy w Grand Prix Belgii na Spa-Francorchamp wygrywał Michael Schumacher: sześć razy. Pięć razy triumfował tu Ayrton Senna.
Autodromo Nazionale Monza, włoska świątynia prędkości, funkcjonuje nieprzerwanie do 1922 roku i jest jednym z najstarszych na świecie torów wyścigowych, będącym w ciągłym użytku. To tutaj w tym samym roku odbyło się drugie w historii Grand Prix Włoch, a od 1950 roku Monza tylko raz nie znalazła się w kalendarzu mistrzostw świata Formuły 1 (w roku 1980 z powodu przebudowy). Tor w obecnie używanym formacie mierzy prawie 5,8 kilometra długości, a pełna pętla z historycznym owalem z nawrotami pochyłymi po kątem około 30° mierzy blisko 10 kilometrów. To najszybszy tor w historii Formuły 1: Kimi Raikkonen w drodze po pole position w GP Włoch w sezonie 2018 uzyskał w bolidzie Ferrari średnią prędkość okrążenia 263,6 km/h! Jeden z najsłynniejszych zakrętów Monzy to Curva Grande, którą Alain Prost, 4-krotny mistrz świata Formuły 1, wskazuje jako jeden z najbardziej satysfakcjonujących w swojej karierze... o ile uda się go pokonać idealnie. Monza to również jeden z najbardziej niebezpiecznych torów. Swoje życie w wyniku wypadków w tym miejscu stracili między innymi Louis Zborowski, Giuseppe Campari, Alberto Ascari, Wolfgang von Trips (oraz 14 kibiców), Jochen Rindt i Ronnie Peterson.
Brands Hatch w hrabstwie Kent, jak wiele innych torów wyścigowych w Wielkiej Brytanii, powstało na terenie prywatnych łąk i dróg z chęci ścigania się lokalnych amatorów jednośladów, których zaczęło przybywać w latach dwudziestych XX wieku. Po kolarzach bardzo szybko miejscówką zainteresowali się motocykliści, którzy działali tu prężnie do wybuchu II wojny światowej. Po wojnie na tereny zajęte w czasie wojny przez wojsko wróciły wyścigi motocykli, a na początku lat pięćdziesiątych pojawiły się tu pierwsze samochody. Nitka Brands Hatch w latach 1964-1986 gościła Grand Prix Wielkiej Brytanii w ramach mistrzostw świata Formuły 1, a do dziś ściągają tu niemal wszyscy: od lokalnych serii samochodów jednej marki, ścigaczy różnych klas GT, turystyki, ciężarówki czy formuły niższego szczebla, poprzez międzynarodowe mistrzostwa, wliczając GT3, NASCAR i DTM po zawody przeznaczone dla samochodów zabytkowych. Brands Hatch użytkowane jest obecnie w dwóch konfiguracjach: 3,9-kilometrowej Grand Prix oraz 1,9-kilometrowej Indy. Do roku 1954 ścigano się tutaj w kierunku odwrotnym do ruchu wskazówek zegara. Swoje pierwsze grand prix wygrał tu Nigel Mansell, przyszły mistrz świata Formuły 1; triumfowali tu również Stirling Moss, Jim Clark, Jack Brabham, Ayrton Senna, Jenson Button i Lewis Hamilton.
Circuit Paul Ricard to nowoczesny obiekt położony w Le Castellet na południu Francji w odległości około pięćdziesięciu kilometrów od Marsylii. Główny tor został otworzony wiosną 1970 roku, a jego budowę zawdzięczamy Paulowi Ricardowi, francuskiemu przemysłowcowi, na cześć którego nazwano cały obiekt. Pętla w latach 1971-1990 gościła czternaście wyścigów Formuły 1 o Grand Prix Francji, które przeniosło się później na Magny-Cours. W ostatnich latach tor wykorzystywany był przede wszystkim do testów wyścigowych maszyn od pojazdów GT po prototypy LMP1 oraz do rozgrywania wyścigów w ramach pucharów Le Mans Series, Formula Renault, Formuła 2, Blancpain GT Series, World Endurance Championship czy World Touring Car Championship. W sezonie 2018 tor wrócił do Formuły 1 na kolejne GP Francji. Jedyna w swoim rodzaju pętla z charakterystycznymi, pomalowanymi w czerwone i błękitne pasy poboczami i strefami ucieczki o różnym stopniu przyczepności i apetytu na opony, przygotowana jest na kilka podstawowych konfiguracji o długości do 5,8 kilometra, a w jej sąsiedztwie znajduje się również klika mniejszych torów do testów i treningów. Razem do dyspozycji mamy 247 różnych nitek asfaltu (słownie: dwieście czterdzieści siedem), w tym 64 z możliwością nawodnienia!
Misano World Circuit to jedna z głównych atrakcji Misano Adriatico, włoskiej miejscowości położonej na wschodzie kraju u wybrzeży Morza Adriatyckiego. Tor wyścigowy o długości prawie 3,5 kilometra został zaprojektowany w 1969 roku i wszedł do stałego użytku trzy lata później. Na początku lat dziewięćdziesiątych cały obiekt gruntownie zmodernizowano i rozbudowano, a długość samego toru przekroczyła cztery kilometry. Dziś, po kilku kolejnych modernizacjach, pełna pętla Misano World Circuit mierzy 4,2 kilometra długości, a w jej obrębie znajdziemy również mniejsze tory, służące do różnego rodzaju testów czy doskonalenia umiejętności jazdy. Od samego początku włoski tor przyjmuje różnego rodzaju mistrzostwa motocykli, wliczając aktualnie dwa prestiżowe mistrzostwa świata, a od 2011 roku nosi imię Marco Simoncelli'ego, włoskiego kierowcy motocyklowego, który zmarł w tym samym roku w wyniku obrażeń poniesionych w wypadku podczas wyścigu serii MotoGP w Malezji. Oprócz jednośladów Misano World Circuit odwiedzają regularnie mistrzostwa samochodów GT3, zawody GT niższych kategorii, puchary marek Ferrari czy Porsche oraz ciężarówki.
Historia toru Zandvoort sięga lat trzydziestych: latem 1939 roku na ulicach miejscowości Zandvoort zorganizowano pierwszy, międzynarodowy wyścig na terenie Holandii, którego sukces pociągnął za sobą decyzję o budowie stałego toru. Prace nad przedsięwzięciem przekreśliła druga wojna światowa i do śmiałego pomysłu wrócono dziesięć lat później. W roku 1948 uruchomiono pętlę o długości około trzech kilometrów, na której rozegrano wyścig dla samochodów Formuły 1, przyciągający wielu kierowców zza granicy. Już w 1952 roku Zandvoort stało się oficjalnie częścią mistrzostw świata F1: Grand Prix Holandii odbywało się tu do 1985 roku. Dziś holenderski tor mierzy prawie 4,3 kilometry długości i jest częścią takich mistrzostw, jak Blancpain GT World Challenge czy ADAC GT Masters.
Niemiecki tor wyścigowy okrążający wzgórze z zamkiem w miejscowości Nürburg stał się stałym elementem tamtejszego krajobrazu w latach dwudziestych minionego stulecia. Pętla ciągnąca się przez prawie trzydzieści kilometrów i obejmująca publiczne drogi przeszła w ciągu kolejnych dziesięcioleci niezliczone modyfikacje, a w 1984 roku razem ze słynnym, północnym odcinkiem Nordschleife, który uznano za zbyt niebezpieczny dla Formuły 1, musiała usunąć się w cień zupełnie nowego, stałego toru wyścigowego. Nowoczesny Nürburgring, znany jako GP-Strecke (Grand Prix Track), mierzył początkowo około 4,5 kilometra długości, a dziś z sekcją Mercedes Arena w najdłuższej konfiguracji wije się przez ponad 5,1 kilometra. Do momentu otwarcia nowego obiektu to właśnie na morderczym Nordschleife rozgrywano m.in. rundy mistrzostw świata Formuły 1 czy wyścigi długodystansowe rządzone przez prototypy grupy C. Na nowym torze Formuła 1 pojawiła się dotychczas tylko cztery razy, a w ostatnich latach Nürburgring odwiedzały najczęściej takie serie, jak World Endurance Championship, DTM, GT Championship oraz lokalne Veranstaltergemeinschaft Langstreckenpokal Nürburgring (VLN), które z litości dla obcokrajowców przemianowano w sezonie 2020 na Nürburgring Langstrecken-Serie (Nürburgring Endurance Series).