Na fabryczne modele wyczynowych Lamborghini przyszło nam czekać do 2013 roku. Wtedy to słynna włoska marka zawiązała fabryczny oddział Squadra Corse, odpowiedzialny w całości za produkcję samochodów wyścigowych. Wynikiem tych prac był m.in. model Huracan Super Trofeo, który po dziś dzień startuje w zawodach o tym samym tytule. Huracan LP 620-2 Super Trofeo, którym przyjdzie nam się ścigać w obecnym sezonie ACLeague to pojazd napędzany centralnie umieszczonym 5,2-litrowym silnikiem V10 o mocy 620 KM. Tak samo, jak w przypadku drogowego odpowiednika, maszyna związana jest technologicznie z Audi R8 drugiej generacji (silnik, kadłub). Pojazd charakteryzuje się jednak poprawioną aerodynamiką, a także zwiększoną przyczepnością za sprawą większych spojlerów oraz odpowiednio wystylizowanych dyfuzorów. Przy pracach nad tym aspektem samochodu, firmę Lamborghini wspomagał sam Gian Paolo Dallara, guru samochodów wyścigowych i jeden z ojców słynnej Miury. Lamborghini Huracan w tym wariancie startował we wszystkich seriach Super Trofeo w Europie, Azji oraz Ameryce Północnej.
Autodromo Internazionale Enzo e Dino Ferrari to jeden z najsłynniejszych torów wyścigowych we Włoszech, który w powszechnej świadomości znany jest pod nazwą sąsiadującej miejscowości: Imola. Pętla nosząca imiona ojca i syna z rodu Ferrari - sam Enzo Ferrari z nadzieją powstania "małego Nürburgringu" uczestniczył w ceremonii rozpoczęcia budowy - została utworzona na początku lat pięćdziesiątych. Na międzynarodowej arenie sportów motorowych pojawiła się na stałe w 1980 roku, w którym zorganizowano tu po raz pierwszy i póki co ostatni Grand Prix Włoch Formuły 1, będące domeną toru Monza. W latach 1981-2006 na Imoli odbywało się Grand Prix San Marino, które w 1994 roku przeszło do historii jako jeden z najtragiczniejszych weekendów w dziejach Formuły 1: w czasie kwalifikacji życie stracił Roland Ratzenberger, a w wyścigu zginął Ayrton Senna. Aktualnie tor Imola, zmodernizowany w 2010 roku, mierzy prawie pięć kilometrów długości, na które rozkłada się 21 zakrętów, uważane za jedne z najbardziej technicznych i trudnych do opanowania. Na tym wyzwań nie koniec: tor jako jeden z nielicznych w światowej czołówce wyróżnia się kierunkiem jazdy przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. W ostatnim czasie na Imolę zjeżdżały m.in. serie Porsche Cup, World Touring Car Championship, European Touring Championship, mistrzostwa GT3, a także wyścigi motocyklowe i rowerowe. W lutym 2020 roku właściciele toru złożyli wniosek o organizację wyścigu Formuły 1 w zastępstwie odwołanego z powodu epidemii koronawirusa GP Chin.
Tor wyścigowy Barcelona-Catalunya to pętla położona w Montmelo w Hiszpanii, którą lokalny automobilklub oraz władze otworzyły jesienią 1990 roku (do 2013, w którym w jej nazwę wkupiły się władze sąsiedniej Barcelony, znana była jako Circuit de Catalunya). Kilka tygodniu po otwarciu przeniosła się tutaj na stałe Formuła 1, która wcześniej korzystała z takich klasyków, jak Jerez, Jarama oraz Montjuic. Tor stworzony między innymi dla Grand Prix Hiszpanii mierzy w pełnej konfiguracji blisko 4,7 kilometra długości i liczy 16 zakrętów z możliwością małych odstępstw. Aż sześć razy w swojej karierze wygrywał na nim w mistrzostwach świata Michael Schumacher, pięć razy w bolidach Ferrari. Oprócz Formuły 1 przyjeżdżają tu samochody turystyczne, ralllycross, formuły niższego stopnia, maszyny różnych klas GT oraz motocykle i rowery. Jesienią dla kierowców samochodów grup GT3, GT4 i tym podobnych organizowany jest 24-godzinny wyścig, będący częścią mistrzostw 24h Series. Gerhard Berher: "To dobry przykład na nowoczesny tor grand prix, pełen zakrętów różnego typu. Oraz mający długą prostą startową, prowadzącą do szybkiego łuku, która raz za razem udowadnia, że jest świetnym miejscem do przygotowania próby wyprzedzania."
Suzuka International Racing Course to jeden z najbardziej znanych torów wyścigowych w Japonii. I jeden z najbardziej nietypowych: jego nitka to "ósemka", trasa przecina się na dwóch poziomach mniej więcej w połowie drogi. Tor został zbudowany na początku lat sześćdziesiątych w ponad sześciokilometrowej konfiguracji jako tor testowy, który miał służyć Hondzie. W latach osiemdziesiątych Suzuka została zmodernizowana i skrócona, a obecnie w najdłuższej konfiguracji liczy nieco ponad 5,8 kilometra długości. Od 1987 roku rozgrywane jest tu Grand Prix Japonii w ramach mistrzostw świata Formuły 1, a tor ze słynnym, szybkim zakrętem 130R gości również serie Super GT, puchary GT3 i wyścigi motocyklowe. Z Suzuką związany jest ostatni, śmiertelny wypadek w Formule 1 - w 2015 roku w wyniku obrażeń poniesionych na japońskim torze zmarł Jules Bianchi.
Circuit Paul Ricard to nowoczesny obiekt położony w Le Castellet na południu Francji w odległości około pięćdziesięciu kilometrów od Marsylii. Główny tor został otworzony wiosną 1970 roku, a jego budowę zawdzięczamy Paulowi Ricardowi, francuskiemu przemysłowcowi, na cześć którego nazwano cały obiekt. Pętla w latach 1971-1990 gościła czternaście wyścigów Formuły 1 o Grand Prix Francji, które przeniosło się później na Magny-Cours. W ostatnich latach tor wykorzystywany był przede wszystkim do testów wyścigowych maszyn od pojazdów GT po prototypy LMP1 oraz do rozgrywania wyścigów w ramach pucharów Le Mans Series, Formula Renault, Formuła 2, Blancpain GT Series, World Endurance Championship czy World Touring Car Championship. W sezonie 2018 tor wrócił do Formuły 1 na kolejne GP Francji. Jedyna w swoim rodzaju pętla z charakterystycznymi, pomalowanymi w czerwone i błękitne pasy poboczami i strefami ucieczki o różnym stopniu przyczepności i apetytu na opony, przygotowana jest na kilka podstawowych konfiguracji o długości do 5,8 kilometra, a w jej sąsiedztwie znajduje się również klika mniejszych torów do testów i treningów. Razem do dyspozycji mamy 247 różnych nitek asfaltu (słownie: dwieście czterdzieści siedem), w tym 64 z możliwością nawodnienia!
Historia toru Zandvoort sięga lat trzydziestych: latem 1939 roku na ulicach miejscowości Zandvoort zorganizowano pierwszy, międzynarodowy wyścig na terenie Holandii, którego sukces pociągnął za sobą decyzję o budowie stałego toru. Prace nad przedsięwzięciem przekreśliła druga wojna światowa i do śmiałego pomysłu wrócono dziesięć lat później. W roku 1948 uruchomiono pętlę o długości około trzech kilometrów, na której rozegrano wyścig dla samochodów Formuły 1, przyciągający wielu kierowców zza granicy. Już w 1952 roku Zandvoort stało się oficjalnie częścią mistrzostw świata F1: Grand Prix Holandii odbywało się tu do 1985 roku. Dziś holenderski tor mierzy prawie 4,3 kilometry długości i jest częścią takich mistrzostw, jak Blancpain GT World Challenge czy ADAC GT Masters.
Laguna Seca Raceway wcześniej określana mianem Mazda Raceway Laguna Seca to tor wyścigowy leżący na terenie Monterey w środkowej Kalifornii. Obiekt mierzy 3,602 km długości, a jego wysokość zmienia się w zależności od punktu odniesienia o niemal 55 metrów. Tor posiada aż jedenaście zakrętów, z czego najbardziej charakterystycznym jest słynny korkociąg ?Corkscrew? łączący zakręty 8 i 8A. Tor od lat słynie z goszczenia największych serii wyścigowych, a także organizowania potężnych imprez rozrywkowych. Wśród pojazdów rywalizujących na Lagunie, są zarówno gokarty, samochody wyścigowe, jak i motocykle. Wydarzeniom często towarzyszą festiwale muzyczne. Nazwa Laguna Seca to po hiszpańsku ?sucha laguna?: obszar, na którym obecnie znajduje się tor, był kiedyś jeziorem, a tor został zbudowany wokół jego wyschniętego dna. Po rekonfiguracji toru, dodano w jego centrum dwa sztuczne stawy. Laguna Seca jest klasyfikowana jako tor FIA drugiej kategorii.
Tor opadający i wznoszący się na wzgórzu Mount Panorama w Bathurst to najsłynniejszy tor wyścigowy w Australii, arena takich starć, jak 12-godzinny wyścig samochodów GT czy 1000-kilometrowy wyścig dla samochodów turystycznych. Początki wyścigów automobilowych w tym regionie, przede wszystkim po lokalnych drogach, sięgają przełomu dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Budowę stałego toru rozpoczęto w latach trzydziestych, a pierwszy wyścig na pętli, którą znamy obecnie jako Mount Panorama Circuit, miał miejsce w roku 1938. Było nim Grand Prix Australii, które jako wyścig poza mistrzostwami świata Formuły 1 odbyło się ostatni raz w Bathurst w 1958 roku. Dziś obiekt mierzy ponad 6,2 kilometra długości, a różnica poziomów między najniżej i najwyżej położonymi odcinkami sięga aż 174 metrów.