Najnowszy ścigacz BMW bazuje na drogowym coupe M4 Competition, po którym dziedziczy technologie... i wątpliwą urodę. W porównaniu do starego M6 GT3 auto wydłużyło się o kilka centymetrów i przesiadło się z podwójnie turbodoładowanego V8 o pojemności 4,4 litra na podwójnie turbodoładowane R6 o pojemności trzech litrów. Rzędowa szóstka jest około 40 kilogramów lżejsza od widlastej ósemki, co przekłada się bezpośrednio na lepsze rozłożenie masy między osiami. Silnik, zależnie od regulacji danej serii i ograniczeń w ramach Balance Of Performance, może generować do 590 koni mechanicznych oraz 700 niutonometrów. Napęd przenoszony jest tylko na tylne koła za pomocą 6-stopniowej, sekwencyjnej skrzyni biegów firmy XTrac w układzie transaxle rodem z M8 klasy GTE (w przypadku M6 wykorzystywana jest przekładnia Ricardo). Ciekawostką jest nowa kierownica, którą przygotowano we współpracy z firmą Fanatec, którą można również zakupić osobno w ramach kompletowania sprzętu do simracingu.
Audi R8 LMS GT3 Evo2 to kolejna ewolucja jednego z najpopularniejszych modeli GT3. Dotychczas Audi R8 wygrały 83 tytuły mistrzowskie kierowców, i trzynastokrotnie wygrywały w dwudziestoczterogodzinnych długodystansówkach. Audi zoptymalizowało R8 LMS GT3 Evo2 pod kątem stabilności, aerodynamiki i osiągów układu napędowego. Wizualnie najbardziej rzuca się w oczy nowe tylne skrzydło, dopasowane do reszty samochodów wyścigowych Audi. Jego właściwości pozwalają na zmniejszenie udziału podłogi w generowaniu docisku, co pomoże poprawić własności jezdne.
Ferrari 296 GT3 jest nowym samochodem wyścigowym z Maranello, który ma zastąpić dotychczasowy model 488 GT3. Jest to pierwszy wyścigowy Ferrari z silnikiem V6 od lat 70., kiedy to startował model 312 PB. Silnik V6 ma pojemność 2992 cm3 i jest wspomagany przez dwie turbosprężarki, co daje mu moc około 600 KM i moment obrotowy około 712 Nm. Samochód waży tylko 1250 kg i ma zaawansowany pakiet aerodynamiczny, który obejmuje duże tylne skrzydło, rozbudowany dyfuzor i liczne lotki na przednim zderzaku. Ferrari 296 GT3 ma być gotowe do startu w sezonie 2023 i rywalizować z innymi samochodami klasy GT3 na torach na całym świecie.
Lamborghini Huracan GT3 Evo 2 to najnowsza wersja samochodu wyścigowego klasy GT3, zaprojektowana i rozwinięta przez Lamborghini Squadra Corse na bazie Huracana STO. Samochód ten jest wyposażony w napęd na tylną oś i silnik V10 o pojemności 5,2 litra, który dzięki nowemu systemowi dolotowemu osiąga większą sprawność i reaktywność. Samochód spełnia nowe przepisy techniczne FIA na rok 2022 i charakteryzuje się zaawansowanymi rozwiązaniami aerodynamicznymi, takimi jak heksagonalny wlot powietrza na dachu, tylna płetwa i regulowane skrzydło. Nadwozie wykonane jest z włókna węglowego i ma muskularny design, stworzony we współpracy z Lamborghini Centro Stile. Huracan GT3 EVO 2 zadebiutuje na torze podczas 24-godzinnego wyścigu w Daytona w 2023 roku.
Porsche 992 GT3 R to najnowszy model wyścigowy niemieckiego producenta, który zadebiutuje w sezonie 2022. Jest to samochód przeznaczony do rywalizacji w kategorii GT3, czyli jednej z najpopularniejszych i najbardziej zróżnicowanych klas wyścigowych na świecie. Porsche 992 GT3 R bazuje na drogowym modelu 911 GT3, ale posiada szereg modyfikacji i ulepszeń, które mają zapewnić mu przewagę na torze. Niektóre z nich to: lżejsza i sztywniejsza karoseria z włókna węglowego, potężny tylny spojler, szerokie błotniki, zoptymalizowany układ aerodynamiczny, mocniejszy silnik typu bokser o pojemności 4 litrów i mocy ponad 500 KM, sekwencyjna skrzynia biegów sześciostopniowa, zawieszenie typu pushrod z regulacją wysokości i twardości, hamulce ceramiczne oraz system ABS i kontroli trakcji. Porsche 992 GT3 R to maszyna stworzona do zwyciężania, która ma kontynuować bogatą tradycję marki w wyścigach GT3.
McLaren 720S GT3 Evo to najnowsza wersja samochodu wyścigowego klasy GT3, opartego na modelu 720S. Samochód został zaprezentowany w październiku 2021 roku i jest dostępny dla klientów zespołów wyścigowych na sezon 2022. McLaren 720S GT3 Evo ma wiele ulepszeń w porównaniu z poprzednim modelem, takich jak nowy układ aerodynamiczny, zmieniona geometria zawieszenia, lepsze chłodzenie i optymalizacja masy. Samochód jest napędzany przez 4-litrowy silnik V8 z podwójnym turbodoładowaniem, który generuje ponad 500 KM mocy. McLaren 720S GT3 Evo ma za zadanie rywalizować z innymi samochodami GT3, takimi jak Ferrari 488 GT3 Evo, Lamborghini Huracan GT3 Evo czy Mercedes-AMG GT3 Evo.
Autodromo Nazionale Monza, włoska świątynia prędkości, funkcjonuje nieprzerwanie do 1922 roku i jest jednym z najstarszych na świecie torów wyścigowych, będącym w ciągłym użytku. To tutaj w tym samym roku odbyło się drugie w historii Grand Prix Włoch, a od 1950 roku Monza tylko raz nie znalazła się w kalendarzu mistrzostw świata Formuły 1 (w roku 1980 z powodu przebudowy). Tor w obecnie używanym formacie mierzy prawie 5,8 kilometra długości, a pełna pętla z historycznym owalem z nawrotami pochyłymi po kątem około 30° mierzy blisko 10 kilometrów. To najszybszy tor w historii Formuły 1: Kimi Raikkonen w drodze po pole position w GP Włoch w sezonie 2018 uzyskał w bolidzie Ferrari średnią prędkość okrążenia 263,6 km/h! Jeden z najsłynniejszych zakrętów Monzy to Curva Grande, którą Alain Prost, 4-krotny mistrz świata Formuły 1, wskazuje jako jeden z najbardziej satysfakcjonujących w swojej karierze... o ile uda się go pokonać idealnie. Monza to również jeden z najbardziej niebezpiecznych torów. Swoje życie w wyniku wypadków w tym miejscu stracili między innymi Louis Zborowski, Giuseppe Campari, Alberto Ascari, Wolfgang von Trips (oraz 14 kibiców), Jochen Rindt i Ronnie Peterson.
Niemiecki tor wyścigowy okrążający wzgórze z zamkiem w miejscowości Nürburg stał się stałym elementem tamtejszego krajobrazu w latach dwudziestych minionego stulecia. Pętla ciągnąca się przez prawie trzydzieści kilometrów i obejmująca publiczne drogi przeszła w ciągu kolejnych dziesięcioleci niezliczone modyfikacje, a w 1984 roku razem ze słynnym, północnym odcinkiem Nordschleife, który uznano za zbyt niebezpieczny dla Formuły 1, musiała usunąć się w cień zupełnie nowego, stałego toru wyścigowego. Nowoczesny Nürburgring, znany jako GP-Strecke (Grand Prix Track), mierzył początkowo około 4,5 kilometra długości, a dziś z sekcją Mercedes Arena w najdłuższej konfiguracji wije się przez ponad 5,1 kilometra. Do momentu otwarcia nowego obiektu to właśnie na morderczym Nordschleife rozgrywano m.in. rundy mistrzostw świata Formuły 1 czy wyścigi długodystansowe rządzone przez prototypy grupy C. Na nowym torze Formuła 1 pojawiła się dotychczas tylko cztery razy, a w ostatnich latach Nürburgring odwiedzały najczęściej takie serie, jak World Endurance Championship, DTM, GT Championship oraz lokalne Veranstaltergemeinschaft Langstreckenpokal Nürburgring (VLN), które z litości dla obcokrajowców przemianowano w sezonie 2020 na Nürburgring Langstrecken-Serie (Nürburgring Endurance Series).
Misano World Circuit to jedna z głównych atrakcji Misano Adriatico, włoskiej miejscowości położonej na wschodzie kraju u wybrzeży Morza Adriatyckiego. Tor wyścigowy o długości prawie 3,5 kilometra został zaprojektowany w 1969 roku i wszedł do stałego użytku trzy lata później. Na początku lat dziewięćdziesiątych cały obiekt gruntownie zmodernizowano i rozbudowano, a długość samego toru przekroczyła cztery kilometry. Dziś, po kilku kolejnych modernizacjach, pełna pętla Misano World Circuit mierzy 4,2 kilometra długości, a w jej obrębie znajdziemy również mniejsze tory, służące do różnego rodzaju testów czy doskonalenia umiejętności jazdy. Od samego początku włoski tor przyjmuje różnego rodzaju mistrzostwa motocykli, wliczając aktualnie dwa prestiżowe mistrzostwa świata, a od 2011 roku nosi imię Marco Simoncelli'ego, włoskiego kierowcy motocyklowego, który zmarł w tym samym roku w wyniku obrażeń poniesionych w wypadku podczas wyścigu serii MotoGP w Malezji. Oprócz jednośladów Misano World Circuit odwiedzają regularnie mistrzostwa samochodów GT3, zawody GT niższych kategorii, puchary marek Ferrari czy Porsche oraz ciężarówki.
Circuit de la Comunitat Valenciana Ricardo Tormo, znany również jako Tor Ricardo Tormo, to profesjonalny tor wyścigowy położony w pobliżu miejscowości Cheste, w regionie Walencja we wschodniej Hiszpanii. Tor został otwarty w 1999 roku i jest jednym z głównych miejsc organizacji wydarzeń motorsportowych o zasięgu krajowym i międzynarodowym. Nazwa toru upamiętnia Ricardo Tormo, wybitnego hiszpańskiego motocyklistę, który zdobył mistrzostwo świata w klasie 50cc. Tor jest znany ze swojego ciekawego układu, który obejmuje 14 zakrętów, w tym kilka o różnych promieniach i nachyleniach, co sprawia, że jest to trudny tor do zdobycia przez kierowców i motocyklistów. Circuit de la Comunitat Valenciana jest regularnie wykorzystywany do testów przedsezonowych w serii MotoGP oraz innych kategorii motocyklowych, dzięki czemu jest miejscem, gdzie zawodnicy mogą doskonalić swoje umiejętności i dostosowywać swoje maszyny do wymagających warunków toru. Oprócz tego tor gości także wyścigi serii MotoGP, Moto2, Moto3 oraz innych klas motocyklowych, a także wydarzenia związane z wyścigami samochodowymi. Dzięki swojej lokalizacji w malowniczym regionie Walencji, tor Ricardo Tormo przyciąga zarówno fanów sportów motorowych, jak i turystów, którzy chcą zobaczyć emocjonujące wyścigi na tym charakterystycznym torze.
Circuit de Spa-Francorchamps to jeden z najważniejszych torów wyścigowych w Europie i na świecie. Belgijski obiekt funkcjonuje od 1921 roku, w którym tor ciągnął się przez drogi okolicznych miejscowości, w tym Spa i Francorchamps, i mierzył prawie 15 kilometrów długości. Od 1924 roku rozgrywany jest tu 24-godzinny wyścig, aktualnie zarezerwowany dla samochodów GT, a od 1925 roku z przerwami odbywa się tu Grand Prix Belgii, zaliczane obecnie do mistrzostw świata Formuły 1. Od 1953 roku organizowany jest tu również wyścig na dystansie 1000 kilometrów lub 6 godzin w ramach mistrzostw świata dla samochodów sportowych i prototypów, obecnie World Endurance Championship. W aktualnym formacie Spa-Francorchamps mierzy siedem kilometrów długości, na których znajdziemy tak znane zakręty, jak Blanchimont, La Source, Les Combes czy sekcję Eau Rouge - Raidillon, na której różnica poziomów sięga 22 metrów. Martin Brundle: "To jeden z moich ulubionych torów, z szybkimi zakrętami, które po prostu zapierają dech w piersiach, metaforycznie i fizycznie". Na Spa-Francorchamps swoje życie stracili między innymi Richard Seaman, Archie Scott Brown i Stefan Bellof. Najwięcej razy w Grand Prix Belgii na Spa-Francorchamp wygrywał Michael Schumacher: sześć razy. Pięć razy triumfował tu Ayrton Senna.
Circuit Paul Ricard to nowoczesny obiekt położony w Le Castellet na południu Francji w odległości około pięćdziesięciu kilometrów od Marsylii. Główny tor został otworzony wiosną 1970 roku, a jego budowę zawdzięczamy Paulowi Ricardowi, francuskiemu przemysłowcowi, na cześć którego nazwano cały obiekt. Pętla w latach 1971-1990 gościła czternaście wyścigów Formuły 1 o Grand Prix Francji, które przeniosło się później na Magny-Cours. W ostatnich latach tor wykorzystywany był przede wszystkim do testów wyścigowych maszyn od pojazdów GT po prototypy LMP1 oraz do rozgrywania wyścigów w ramach pucharów Le Mans Series, Formula Renault, Formuła 2, Blancpain GT Series, World Endurance Championship czy World Touring Car Championship. W sezonie 2018 tor wrócił do Formuły 1 na kolejne GP Francji. Jedyna w swoim rodzaju pętla z charakterystycznymi, pomalowanymi w czerwone i błękitne pasy poboczami i strefami ucieczki o różnym stopniu przyczepności i apetytu na opony, przygotowana jest na kilka podstawowych konfiguracji o długości do 5,8 kilometra, a w jej sąsiedztwie znajduje się również klika mniejszych torów do testów i treningów. Razem do dyspozycji mamy 247 różnych nitek asfaltu (słownie: dwieście czterdzieści siedem), w tym 64 z możliwością nawodnienia!
Brands Hatch w hrabstwie Kent, jak wiele innych torów wyścigowych w Wielkiej Brytanii, powstało na terenie prywatnych łąk i dróg z chęci ścigania się lokalnych amatorów jednośladów, których zaczęło przybywać w latach dwudziestych XX wieku. Po kolarzach bardzo szybko miejscówką zainteresowali się motocykliści, którzy działali tu prężnie do wybuchu II wojny światowej. Po wojnie na tereny zajęte w czasie wojny przez wojsko wróciły wyścigi motocykli, a na początku lat pięćdziesiątych pojawiły się tu pierwsze samochody. Nitka Brands Hatch w latach 1964-1986 gościła Grand Prix Wielkiej Brytanii w ramach mistrzostw świata Formuły 1, a do dziś ściągają tu niemal wszyscy: od lokalnych serii samochodów jednej marki, ścigaczy różnych klas GT, turystyki, ciężarówki czy formuły niższego szczebla, poprzez międzynarodowe mistrzostwa, wliczając GT3, NASCAR i DTM po zawody przeznaczone dla samochodów zabytkowych. Brands Hatch użytkowane jest obecnie w dwóch konfiguracjach: 3,9-kilometrowej Grand Prix oraz 1,9-kilometrowej Indy. Do roku 1954 ścigano się tutaj w kierunku odwrotnym do ruchu wskazówek zegara. Swoje pierwsze grand prix wygrał tu Nigel Mansell, przyszły mistrz świata Formuły 1; triumfowali tu również Stirling Moss, Jim Clark, Jack Brabham, Ayrton Senna, Jenson Button i Lewis Hamilton.