W XII sezonie ACLeague, Retro Wykop Endurance Kompetyszyn, ścigamy się pięcioma różnymi samochodami dwóch klas, które ścierają się ze sobą w tym samym czasie. Kierowcy i zespoły mają do wyboru start w C-grupowym prototypie Mazdy lub w jednym z czterech turystyków, znanych z pucharu DTM. Każdy z samochodów DTM podlega BoP (Balance of Performance): zmianom technicznym gwarantującym wyrównanie osiągów i obejmujących takie strefy, jak masa własna, moc silnika czy regulację innych elementów układu napędowego.
Mazda 787B to pierwszy, japoński samochód, którym wygrano w 24-godzinnym wyścigu Le Mans. W sezonie 1991 ku zwycięstwu we francuskim klasyku poprowadzili ją Volker Weidler, Johnny Herbert i Bertrand Gachot, którzy uplasowali się przed trzema fabrycznymi Jaguarami, fabrycznym Mercedes-Benzem i kolejną 787B. C-grupowa 787B to jednocześnie pierwszy i jedyny zwycięzca Le Mans, który napędzany był silnikiem Wankla. Japończycy zaprzęgli tu do pracy 2,6-litrową, wolnossącą, umieszczoną centralnie jednostkę typu R26B z czterema obrotowymi tłokami, z której wyciśnięto ponad 700 koni mechanicznych! Prototyp zbudowany na węglowym kadłubie ważył tylko około 830 kilogramów.
Do połowy lat dziewięćdziesiątych puchar Deutsche Tourenwagen Meisterschaft (obecne Deutsche Tourenwagen Masters), prestiżowe mistrzostwa samochodów turystycznych, znany był jako domena niemieckich producentów, którzy łoili się między sobą nieprzerwanie od 1984 roku w towarzystwie znajomych z północy kontynentu, jak Volvo czy Rover. W roku 1993 obraz ten uległ całkowitej przemianie: na scenie pojawili się Włosi z modelem 155 ze stajni Alfy Romeo. Niemcy zostali wysadzeni z siodła: tytuł mistrzowski wśród kierowców zdobył Nicola Larini, a wśród producentów Alfa Romeo! Zabójczą Włoszkę z napędem na obie osie napędzał silnik V6 o pojemności 2,5 litra i mocy blisko 430 koni mechanicznych, który kręcił się do 11,5 tysięcy obrotów na minutę.
Pierwsze, drogowe M3 od BMW, dwudrzwiowy kompakt generacji E30, pojawiło się na scenie w 1986 roku jako maszyna wymagana przy homologacji nowego, wyścigowego modelu na serię Deutsche Tourenwagen Meisterschaft. Od samego początku napędzane było rzędową czwórką o pojemności 2,4 litra, która rozwijała co najmniej 200 koni mechanicznych. Modernizacja M3 serii E30 i starty w DTM trwały prawie siedem lat, w trakcie których tytuły mistrzowskie w M3 zdobyli Eric van de Poele i Roberto Ravaglia. Najbardziej ekstremalne, torowe M3 powstały w latach 1990-92. Maszyny doczekały się wtedy silników kręcących się do ponad 9 tysięcy obrotów na minutę, mocy przekraczającej 350 koni mechanicznych, nowego zawieszenia, a także systemu ABS.
Słynna Sierra RS Coswortha, dla przyjaciół "Cossie", przyszła na świat w 1985 roku w związku z homologacją modelu wyścigowego na mistrzostwa turystyków w Wielkiej Brytanii i za granicą. W pierwszej, drogowej wersji model napędzany był 4-cylindrowym silnikiem o pojemności dwóch litrów, z którego po turbodoładowaniu wykrzesano ponad 200 KM. Pod koniec życia "Cossie" na świat wypuszczono limitowaną do 500 sztuk serię RS500, która zapewniała homologację nowych części dla samochodu torowego. W tym ostatnim eksperymentowano między innymi ze zwiększeniem ciśnienia doładowania, co dawało owoce w postaci mocy przekraczającej nawet 500 koni mechanicznych (DTM hamowało te zapędy dołożeniem balastu i ograniczeniem ciśnienia)! Sierrę RS500 prowadził mistrz DTM w sezonie 1988, Klaus Ludwig.
Do sezonu 1991 włącznie aż pięciu mistrzów pucharu Deutsche Tourenwagen Meisterschaft jeździło samochodami BMW i Audi, ani jeden Mercedes-Benza. Marce spod znaku trójramiennej gwiazdy na pocieszenie został pierwszy tytuł mistrzów wśród konstruktorów, który przyznano w tym samym sezonie. Rok później w ręce Mercedes-Benza wpadł drugi tytuł mistrzowski, a samochodem ze Stuttgartu pojechał również w końcu mistrz kierowców, Klaus Ludwig. Narzędziem jego pracy był 190E Evo II, ostatnia, najdoskonalsza ewolucja samochodu, który modyfikowany był od blisko dekady. Wyścigową maszynę o masie niespełna jednej tony, której towarzyszył limitowany do 500 sztuk model drogowy, zasilał 4-cylindrowy, rzędowy silnik o pojemności prawie 2,5 litra, z którego płynęło nawet ponad 370 koni mechanicznych.
W XII sezonie ACLeague, Retro Wykop Endurance Kompetyszyn, kierowcy staną do walki na siedmiu różnych torach, rozsianych po całym świecie. Tradycyjnie przed właściwym startem sezonu odbędzie się wyścig zerowy, który nie będzie zaliczany do klasyfikacji generalnej. Wyścig zerowy odbędzie się na legendarnej pętli Nürburgring Nordschleife.
Nürburgring. Nordschleife. Zielone piekło. Wyrocznia motosportu, na którą każdego roku ze swoimi najnowszymi maszynami przybywają producenci sportowych aut z całego świata, a ci najwięksi mają w pobliżu toru swoje stałe placówki. Rekord okrążenia Nordschleife podnosi prestiż każdego nowego samochodu, a na niezwykłym, prawie 21-kilometrowym torze każdego roku rozgrywane są mistrzostwa VLN, 24-godzinny wyścig dla wszelkiego typu samochodów GT oraz szereg innych imprez. Historia obiektu położonego w okolicach miejscowości i zamku Nürburg w pasmie górskim Eifel w Niemczech sięga roku 1927. Właśnie wtedy otworzono tor, na który przeniesiono wyścig Eifelrennen, rozgrywany wcześniej na drogach publicznych ciągnących się między lasami i wzgórzami. Już przed wojną organizowano tu wyścigi klasy Grand Prix, a aż do roku 1976, z przerwami, na morderczym Nordschleife rozgrywano Grand Prix Niemiec w Formule 1. Cała trasa, nowoczesna nitka Grand Prix oraz północna pętla, mierzy prawie 26 kilometrów długości.
Słynny "The Glen" w stanie Nowy Jork zaczynał tuż po zakończeniu drugiej wojny światowej jako tymczasowy tor wyścigowy, rozciągnięty po publicznych drogach wioski Watkins Glen. Stały tor otworzono w 1956 roku, od którego jego znaczenie stale rosło. W latach 1961-1980 organizowano tu Grand Prix USA w ramach mistrzostw świata Formuły 1, a od samych początków rozgrywany jest tu cykliczny wyścig na długim dystansie, który w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych był częścią mistrzostw świata World Sportscar Championship (obecnie to 6-godzinna rywalizacja w ramach SportsCar Championship). Na Watkins Glen rozgrywane są stale również wyścigi w ramach wszelkiego rodzaju serii NASCAR. Obecnie tor użytkowany jest w trzech różnych konfiguracjach o długości od około 3,4 do około 5,4 kilometra.
Autodromo Nazionale Monza, włoska świątynia prędkości, funkcjonuje nieprzerwanie do 1922 roku i jest jednym z najstarszych na świecie torów wyścigowych, będącym w ciągłym użytku. To tutaj w tym samym roku odbyło się drugie w historii Grand Prix Włoch, a od 1950 roku Monza tylko raz nie znalazła się w kalendarzu mistrzostw świata Formuły 1 (w roku 1980 z powodu przebudowy). Tor w obecnie używanym formacie mierzy prawie 5,8 kilometra długości, a pełna pętla z historycznym owalem z nawrotami pochyłymi po kątem około 30° mierzy blisko 10 kilometrów. To najszybszy tor w historii Formuły 1: Kimi Raikkonen w drodze po pole position w GP Włoch w sezonie 2018 uzyskał w bolidzie Ferrari średnią prędkość okrążenia 263,6 km/h! Jeden z najsłynniejszych zakrętów Monzy to Curva Grande, którą Alain Prost, 4-krotny mistrz świata Formuły 1, wskazuje jako jeden z najbardziej satysfakcjonujących w swojej karierze... o ile uda się go pokonać idealnie. Monza to również jeden z najbardziej niebezpiecznych torów. Swoje życie w wyniku wypadków w tym miejscu stracili między innymi Louis Zborowski, Giuseppe Campari, Alberto Ascari, Wolfgang von Trips (oraz 14 kibiców), Jochen Rindt i Ronnie Peterson.
Pętla Silverstone wyłoniła się tuż po drugiej wojnie światowej, z której Wielka Brytania wyszła pozbawiona swoich najważniejszych torów wyścigowych. Brooklands niszczało wtedy opuszczone, a Donington zamieniło się na trzy dekady w zamknięty obiekt wojskowy. Silverstone zajęło miejsce bazy wojskowej RAF w 1947 roku i już kilkanaście miesięcy później stało się areną pierwszego, powojennego Grand Prix Wielkiej Brytanii, które trafiło wkrótce do mistrzostw świata Formuły 1. Od tamtego czasu ścigają się tutaj wszyscy: od formuł niższego stopnia, poprzez samochody GT po Formułę 1 i długodystansowe mistrzostwa świata World Endurance Championship. Od sezonu 2005 organizowany jest tutaj również 24-godzinny wyścig, zarezerwowany w ostatnich latach dla samochodów GT oraz turystyków. Zawiłości toru ze słynną serią zakrętów Maggotts, Becketts i Chapel pozwala na ściganie się po kilku różnych trasach o długości od 1,3 do prawie 5,9 kilometra.
Autodromo Internazionale di Mugello to najmłodsza pozycja w kalendarzu Retro Wykop Endurance Kompetyszyn. Włoski tor wyścigowy w obecnym formacie, zamkniętej pętli o długości około 5,2 kilometra, funkcjonuje w pobliżu Florencji od 1974 roku. Historia wyścigów w tym miejscu jest jednak znacznie dłuższa. Początkowo pod szyldem Mugello znana była drogowa trasa, która ciągnęła się przez okoliczne drogi o długości ponad 66 kilometrów. Pierwsze zawody rozegrano tu już w 1914 roku. W 1921 wyścig w swojej klasie za kierownicą Alfy Romeo wygrał niejaki Enzo Ferrari. Ostatnie wyścigi na drogach publicznych rozegrano pod koniec lat sześćdziesiątych, a na początku lat siedemdziesiątych rozpoczęto budowę zupełnie nowego, stałego toru, który znamy dziś. Mugello identyfikowane jest aktualnie głównie z wyścigami jednośladów w seriach MotoGP i World Superbike oraz jako poligon doświadczalny do testów bolidów Formuły 1 zespołu Ferrari.
Circuit de Spa-Francorchamps to jeden z najważniejszych torów wyścigowych w Europie i na świecie. Belgijski obiekt funkcjonuje od 1921 roku, w którym tor ciągnął się przez okoliczne wioski i drogi i mierzył prawie 15 kilometrów długości. Od 1924 roku rozgrywany jest tu 24-godzinny wyścig, aktualnie zarezerwowany dla samochodów GT, a od 1925 roku z przerwami odbywa się tu Grand Prix Belgii, zaliczane obecnie do mistrzostw świata Formuły 1. Od 1953 roku organizowany jest tu wyścig na dystansie 1000 kilometrów lub 6 godzin w ramach mistrzostw świata dla samochodów sportowych i prototypów, obecnie World Endurance Championship. W aktualnym formacie Spa-Francorchamps mierzy siedem kilometrów długości, na których znajdziemy tak znane zakręty, jak Blanchimont, La Source, Les Combes czy sekcję Eau Rouge - Raidillon, na której różnica poziomów sięga 22 metrów. Martin Brundle: "To jeden z moich ulubionych torów, z szybkimi zakrętami, które po prostu zapierają dech w piersiach, metaforycznie i fizycznie". Na Spa-Francorchamps swoje życie stracili między innymi Richard Seaman, Archie Scott Brown i Stefan Bellof.
Sebring International Raceway na Florydzie funkcjonuje od końca 1950 roku. Już dwa lata później rozegrano tu pierwszy wyścig w 12-godzinnym formacie, który w ramach mistrzostw świata i mistrzostw regionalnych odbywa się nieprzerwanie do dnia dzisiejszego (obecnie jest częścią północnoamerykańskiego SportsCar Championship). W roku 2019 Sebring wróci do długodystansowych mistrzostw świata, które rozgrywane są obecnie pod szyldem World Endurance Championship. Tor zbudowano na miejscu dawnej bazy wojskowej i lotniska, na którym trenowali między innymi piloci ciężkiego bombowca Boeing B-17 Flying Fortress o dalekim zasięgu. W obecnym wariancie pełna nitka toru mierzy ponad sześć kilometrów długości. Ciekawostki: pierwszy wyścig w 1950 roku wygrano samochodem, który pożyczono od jednego z widzów, w 1955 roku w 12-godzinnym wyścigu bez pozwolenia wzięło udział kilku zawodników, którzy zakradli się swoimi samochodami na tor w czasie startu, a w 1966 przy torze po śmiertelnym wypadku pogrzebano resztki Forda GT. Gdzieś w pobliżu zakopana jest również Alfa Romeo.
Tor wyścigowy w miejscowości Hockenheim w Niemczech powstał na początku lat trzydziestych z inicjatywy miejscowych organizatorów i władz. Budowę ponad 12-kilometrowej pętli rozpoczęto w marcu 1932 roku, a już dwa miesiące później odbył się tam pierwszy wyścig motocyklowy. W roku 1938 obiekt gruntownie przebudowano do formatu, który z niewielkimi zmianami przetrwał aż do 2001 roku. W roku 1970 po raz pierwszy odbyło się tu Grand Prix Niemiec w ramach mistrzostw świata Formuły 1, które wraca z przerwami na Hockenheim do dnia dzisiejszego. W obecnym formacie - kilka konfiguracji o długości do prawie 4,6 kilometra - tor funkcjonuje od 2003 roku, w którym ukończono kosztującą 62 miliony euro przebudowę. Oprócz Formuły 1 regularnie organizowane są tutaj również wyścigi serii DTM, rallycross, puchary samochodów GT, jak ADAC GT Masters i Porsche Sports Cup oraz wyścigi motocyklowe, w tym wyścig na dystansie 1000 kilometrów. To właśnie na Hockenheimringu w mało znaczącym wyścigu Formuły 2 w 1968 roku zginął Jim Clark, brytyjski, dwukrotny mistrz świata Formuły 1.